زمان روزمره، به شهادت ساعت دیواری و ساعت مچی ما، منظم می گذرد. تیک تاک، تیک تاک.
چیزی موجهه تر از عقربه ثانیه شمار سراغ دارید؟ اما با وجود این، کوچک ترین لذت یا کوچک ترین درد کافی ست تا انعطاف پذیری زمان را به ما بیاموزد.
برخی هیجان ها به زمان شتاب می بخشند، بعضی آن را کند می کنند. و گاه نیز زمان گویی غیبش می زند.
جولین بارنز(نقل از کتاب "درک یک پایان" با ترجمه حسن کامشاد)
نفیسه
سلام
اتفاقا من هم مدتیه خیلیبه زمان فکر میکنم. مخصوصا از وقتی این شعر مولوی را شنیدم که میگه: ملکوتی که در او نور خدا می بینم..ماضی و مستقبل و حال از کجاست .........ماضی و مستقبلش نسبت به توست..هر دو در یک چیزند و پنداری که دوست.....بعد به این فکر کردم که زمان تنها در لحظه حال خلاصه میشه و ...فردا و دیروز ها تنها ایده هایی هستند که ما برای خیانت به زمان حال ساختیم و اینقدر به اون کاندیشن و عادت داده شدیم که دیگه خارج شدن ازش غیر ممکن به نظر میرسه و یک جور نرمال به حساب میاد. اما مطمینم میشه ساختار این ذهن فریبکار را تغییر دارد فقط یک اراده جدی می خواد. فکر میکنم زمانی برای کل این کیهان تعریف نشده باشه و همه چیزهایی که در اون هست ، خورشید، ماه و ستاره ، درخت و رود و .....همه حال در مدیتیشن باشن شاید هم خود مدیتیشن هستند. یک نظم بی منتها ..... یک بی زمانی مطلق ... نه دروغ و تضاد گذشته و آینده....
..::هوالرفیق::..
سلام سامان جان،
این موضوع امروز زیاد فکرم را مشغول کرده بود. زمان...
داشتم به این فکر میکردم که اگر یک نفر به اسم خدا ما را از آن بالا نگاه کند، کره‌ی زمینی که دارد دور خودش و خورشید میچرخد؛ زمان بی‌مفهوم می‌شود...
از طرفی پروسه‌هایی مثل پیری و دیگر واکنش‌های شیمیایی و یا فیزیکی، بدون زمان و گذر زمان در ذهن ما مفهوم پیدا نمی‌کنند.
امروز زیاد داشتم به «زمان» فکر میکردم...