زندگی در کلمات

گاه نوشته ها

زندگی در کلمات

گاه نوشته ها

بایگانی
آخرین نظرات

۹۷ مطلب با موضوع «اجتماعیات» ثبت شده است

شنبه, ۸ خرداد ۱۴۰۰، ۰۱:۱۳ ب.ظ

وصف حال نزار...

تکیده،

زبان در کام کشیده،

از خود رمیدگانی در خود خزیده

                                     به خود تپیده،

خسته،

نفس پس نشسته،

                       به کردارِ از راه ماندگان

 

ا.بامداد(شاملو)

پی نوشت: حالم بد است. بدتر و زیرین تر از آنکه در رفتارم عیان شود. بدتر از آنکه بشود با گریه سبکش کرد. بدتر از آنکه با ناله درمان شود. بدتر از آنکه با نعره و عصیان تیمار شود. با مخدر ها و مسکن های روانشناسانه که هرگز.

نمی دانم این توصیف شاملو، وصف حالِ همیشه ی مردمان این سرزمین است یا در طول تاریخمان نفسی هم تازه کرده ایم!

لطفاً از امید صحبت نکنیم. کسی که ناامید نمی شود به امیدش هم اعتباری نیست. همیشه، به همیشه امیدواران مشکوک بوده ام.

 

۰ نظر ۰۸ خرداد ۰۰ ، ۱۳:۱۳
سامان عزیزی
يكشنبه, ۱۹ ارديبهشت ۱۴۰۰، ۰۲:۱۱ ب.ظ

کج دار و مریز

بیائید یک کار بامزه بکنیم. یک کاسه بردارید، آن را از آب پر کنید، بعد سرِ پا بایستید و کاسه ی آب را آرام آرام کج کنید تا به جایی برسید که کاسه آشکارا کج باشد ولی آب نریزد. قرار نیست شعبده بازی کنیم، آموزش صرفه جویی در آب هم نیست. فقط می خواهیم به حالتی برسیم که به آن می گویند «مدارا از سر ناچاری». همان که از قدیم در مَثَل به آن می گفتند «کج دار و مریز».

 

جمله ای که خواندید را از کتاب مزخرفات فارسی نوشته رضا شکراللهی نقل کردم.

به نظرتان کسی که زبان فارسی را اینگونه آموزش می دهد می شود دوست نداشت؟

 

امیدوارم فکر نکنید که من هم از آنهایی هستم که با سبیل چخماقی و صدایی دو رگه می فرمایند: پارسی را پاس بداریم!

نامحبوب ترین کتاب دوران تحصیلم "زبان فارسی" بوده است. اگر نگویم دیوانه ام می کرد حداقل می توانم بگویم که کاملاً گیجم می کرد. این رابطه کج دار و مریزم با دستور زبان و حواشی آن، حتی به دستور زبان انگلیسی هم کشیده است. هیچ جور نمی توانم خودم را قانع کنم که کمی بیشتر دستور زبان بخوانم و یاد بگیرم.

یادش بخیر، معلم زبان فارسی دوران دبیرستانم که معلم ادبیات فارسی مان هم بود، خودش هم حوصله تدریس زبان فارسی را نداشت و قبول شدن در امتحانش را بر عهده خودمان گذاشت! و به جای آن همان ادبیات فارسی را در زنگ مربوطه می خواندیم.

به هر حال. هنوز هم فکر می کنم تنها مسئله مهم زبان، انتقال معناست و هر چیزی که به این مسئله کمک کند شایسته توجه است و غیر از آن نه.

کتاب مزخرفات فارسی را چند سال قبل از دوست عزیزی هدیه گرفتم اما بخاطر همان رابطه کج دار و مریز با زبان و دستوراتش رغبت نمی کردم سراغش بروم. امسال بالاخره خواندمش. با خودم فکر می کردم که اگر کسی می توانست به این زیبایی و شیرینی، زبان و دستوراتش را یادم بدهد احتمالاً رابطه ی دوستانه تری بین مان می بود و چنین معلمی دست مریزاد داشت.

 

پی نوشت: راستی چرا این روزها و خیلی روزها، سرنوشت ما و مسئولان و مملکت شبیه تیتر این مطلب است!

۰ نظر ۱۹ ارديبهشت ۰۰ ، ۱۴:۱۱
سامان عزیزی
جمعه, ۲۴ بهمن ۱۳۹۹، ۰۱:۳۹ ق.ظ

پادکست دغدغه ایران

"دغدغه ایران" عنوان کانال های مختلفی است که دکتر محمد فاضلی در شبکه های اجتماعی (تلگرام، اینستاگرام) از آن استفاده می کند.

مدتی است که در اپلیکیشن های پادگیر هم کانال هایی با همین عنوان ساخته اند و تولید پادکست را آغاز کرده اند.

دکتر محمد فاضلی را بخاطر جامعیت دیدگاه هایش، پرهیز از نگاه تک بعدی ، بیان ساده و روان، ادبیات نزدیک به ادبیات مردمان امروزی و چندین ویژگی دیگرش دوست دارم. او را به بسیاری دیگر از تحلیل گران و جامعه شناسان ترجیح میدهم.

ایشان در سلسله پادکست های دغدغه ایران، مرور کتاب هایی را آغاز کرده اند که به این سوالات و سوالاتی مشابه همین موارد پرداخته اند:

 

چرا تا کنون نتوانسته ایم توسعه همه جانبه پیدا کنیم؟

موانع توسعه ایران چه عواملی بوده و هستند؟

تفاوت مسیر ما یا مسیر ممالک توسعه یافته در چه چیزهایی است؟

راه های برون رفت از این وضعیت کدام ها هستند؟

 

فکر می کنم برای کسانی که چندان اهل مطالعه کتاب های مهم این حوزه نیستند گوش دادن به این پادکست ها مفید باشد، حداقل تا حد زیادی مطمئنم که غیر مفید نخواهد بود. شاید فکر کنید که "غیر مفید" نبودن صفت چندان شایسته و انگیزاننده ای نباشد اما به نظرم در این حوزه "غیر مفید نبودن" بسیار با اهمیت است(دلایلش را احتمالاً خودتان حدس می زنید). و لطف می کنید اگر به دیگران هم معرفی اش کنید.

تا کنون شش اپیزود از پادکست دغدغه ایران منتشر شده است. اگر وقت نمی کنید همه شش اپیزود را گوش کنید پیشنهاد می کنم اپیزود های سوم و پنجم را گوش کنید(لازم به توضیح نیست که پیشنهاد من هم صرفاً از روی سلیقه و دانش اندکم است).

در اپیزودهای سوم تا پنجم، کتاب معمای فراوانی اثر تری لین کارل(با ترجمه جعفر خیرخواهان-نشر نی) مرور می شود. این کتاب به بحث تلخ و شیرینِ دولت های نفتی می پردازد. حتی اگر قبلاً این کتاب را هم خوانده باشید احتمالاً همچنان روایت دکتر فاضلی برایتان جالب و شنیدنی باشد.

لینک کانال دغدغه ایران در castbox : +

لینک کانال دغدغه ایران در شنوتو : +

 

۱ نظر ۲۴ بهمن ۹۹ ، ۰۱:۳۹
سامان عزیزی

پیش نوشت: می دانم که ممکن است این نوشته دکتر سریع القلم را که به تازگی منتشر کرده اند خوانده باشید اما حیفم آمد که اینجا هم بازنشرش نکنم تا دوباره و چند باره بتوانم آنرا مرور کنم. گاهی ساده ترین و بینیادی ترین تحلیل ها در میان انبوهِ تحلیل ها و نظرات با خود و بیخودی که این روزها به وفور همه جا ریخته گم می شوند و ما عمیق بودن و پایه ای بودنشان را درک نمی کنیم یا فراموش می کنیم.

با هم این نوشته کوتاه دکتر سریع القلم را مرور کنیم:

 

یک ویژگی مشترکِ حکمرانی میانِ چهار قدرتِ اول جهان، (آلمان، چین، آمریکا و ژاپن)، نگاه های دراز مدت در واکنش ها و تصمیم سازی هاست. اصولاً وقتی حکمرانان، اولویت اول خود را رشد و توسعۀ اقتصادی تعریف کنند، بر اساس بازه های زمانی طولانی مدت تصمیم می گیرند. آلمانی ها برای آنکه بیهوده نگران ناامنی از ناحیۀ روس ها نشوند، پروژه ای چند میلیارد دلاری برای انتقال گاز طبیعی روسیه به آلمان تعریف کردند تا با ایجاد نوعی وابستگی متقابل، هم در تامین امنیت و هم تامین منابع گاز و انرژی برای دراز مدت برنامه ریزی کنند. این پروژه علیرغم مخالفت آمریکا در حال تکمیل است.

ژاپنی ها که برتری اقتصادی چین را تمام شده ( Fait Accompli) می دانند با نادیده گرفتن اختلافات عمیق تاریخی، به روابطِ گسترده ای با چینی ها به خصوص در دهۀ اخیر اهتمام ورزیده­اند. رهبرچین بارها از نخست وزیر ژاپن در رابطه با  مذاکره و روابط اقتصادی با آمریکا، مشورت گرفته است. وابستگی اقتصادی دو کشور باعث شده مخالفان رابطه (که بر اختلافات تاریخی تاکید می کنند) به حاشیه بروند.

برای آنکه انگیزۀ مهاجرت ازآفریقا به اتحادیه اروپا به تدریج کاسته شود، این اتحادیه تصمیم گرفته سرمایه گذاری و فعالیت های گسترده ای را در اقتصاد کشورهای آفریقایی شروع کند تا در یک بازۀ زمانی 10-20 ساله که پیش بینی می شود 150-200 میلیون نفر به جمعیت آفریقا اضافه شود، مهاجرت آفریقا یی ها به اروپا را به حداقل برساند.

آمریکا برای آنکه برتری و اهرم (Edge and Leverage) خود را نسبت به چین در چند دهۀ آینده حفظ کند، به دنبالِ روابطِ استراتژیک با کشورهایی است که یکی از این ویژگی ها را داشته باشد: بازار مصرفی و سرمایه (برزیل و هند)، سرمایه (عربستان، آلمان، کانادا و انگلیس) و فناوری (سنگاپور، هند، اسراییل و کرۀ جنوبی). عموم این کشورها به تثبیتِ موقعیت خود در حدودِ سال 2050 فکر و برنامه ریزی می کنند.

عربستان که 80 سال به درآمدهای نفتی وابسته بوده، در تلاشی همه جانبه در پی عملیاتی کردن چندین استراتژی موازی برای کسب درآمد های غیرنفتی است. عموم مراجع مطالعات انرژی (Mackenzie, Bloomberg, IEA, BP) پیش بینی می کنند که بازگشت به شرایط نسبتاً عادی اقتصادی پس از کرونا همانند قبل نخواهد بود. مدیریت دیجیتالی، دورکاری و حداقلِ سفر، زمینه­های مصرف کمتر انرژی را به همراه خواهد داشت. در دورۀ کرونا، فروش اتومبیل در جهان به شدت کاهش داشته ولی فروش اتومبیل های برقی بنز، تسلا و فولکس واگن صد درصد افزایش داشته است. در سال 2021، 35 نوع اتومبیلِ برقی جدید توسط عمومِ شرکت های تولید کننده به بازار عرضه خواهد شد. 55 درصد مصرف انرژی های فسیلی جهان توسط چین، آمریکا و اتحادیه اروپاست و با برنامه­هایی که هر سه در دست دارند، انرژی های تجدیدپذیر و به ویژه انرژی خورشیدی درصد بالاتری از مصرف را خواهند داشت و صنعت حمل و نقل به سرعت به سوی الکتریکی شدن در حال حرکت است.

اگر کاهشِ تقاضایِ انرژی در جهان را مبنا قرار دهیم، کیفیتِ حیات اقتصادی در ایران که عمدتاً به صادرات انرژیهای فسیلی وابسته است، تابع کدام درآمدهای ارزی خواهد بود؟ در میان عمومِ متغیرهای موفقیتِ اقتصادی، «عنصر زمان» علیه ماست. هرچند ناکارآمدی داخلی بخشی ازمشکل است ولی درعین حال، بیش از 15 سال است که تبعاتِ ناشی از مسائل خارجی و مذاکرات هسته­ای، رشد اقتصادی را به صفر و در دورِۀ کرونا به زیر صفر رسانده است. هرمِ نیاز آبراهام مازلو (Abraham Maslow) علیرغم ظاهرِ ساده ای که دارد، به مهمترین عامل شکل دهنده، هدایت کننده و انگیزه دهنده رفتار انسان­ها اشاره می­کند: عامل امنیت اقتصادی.

تامین امنیت اقتصادی نه به سمینار نیاز دارد و نه جلسات طولانی و سخنرانی، بلکه با Google کردنی ساده مبتنی بر تجربۀ بشری، به ترتیب اهمیت، تابع 10 اصل زیر است:

  1.  اجماعِ عمومِ جریان های سیاسی حولِ اولویتِ رشد و توسعۀ اقتصادی؛

  2. تبدیل دستگاهِ دیپلماسی به وزارت خانه ای جهت تسهیل تجارت و سرمایه گذاری اقتصادی؛

  3. سیاستِ خارجی یعنی روابط اقتصادی خارجی؛

  4. ثباتِ سیاسی؛

  5. تمرکز بر چندین مزیت نسبی برای کسبِ سهم بازارِ منطقه ای و جهانی؛

  6. پیوستن به سازمانِ تجارت جهانی؛

  7. روابطِ عادی و قابل پیش بینی با عموم همسایگان؛

  8. اندونزیایی کردن سیاست خارجی(روابطِ متعادل با ژاپن، هند، روسیه، چین، آمریکا، استرالیا و اتحادیۀ اروپا)؛

  9. نظامِ حقوقی و بوروکراتیک شفاف؛

  10. مصونیت کاملِ رسانه ها در مبارزه با فساد اقتصادی.

این ده اصل تابع 5 مفروض بنیادی زیر هستند:

  1. بدون ارتباطات بین المللی نمی توان به رشد اقتصادی و مازاد دست یافت؛

  2. بدون روابط عادی و امن با همسایگان نمی­توان به رشد اقتصادی و مازاد دست یافت؛

  3. امنیت داخلی، امنیت ملی، انسجام اجتماعی و وفاداری به کشورعمدتاً تابع امنیتِ اقتصادی و مازاد هستند؛

  4. ثبات اقتصادی به ثبات سیاسی می انجامد؛

  5. با توجه به واقعیت های منظومه جهانِ فعلی، مادامی که نخبگان سیاسی به اولویت 80 درصد رشد و توسعه اقتصادی در نظام فکری و استنباطی خود دست نیابند، از یک بحران به بحرانی دیگر حرکت خواهند کرد.

یکی از خطاهای تحلیلی درمحافلِ علوم انسانی کشور این است که ایران را یک «مورد خاص» می بیند در حالی که مطالعۀ مقایسه ای به وضوح نشان می دهد که: کشورهای چند قومی هم پیشرفت کرده اند (مالزی)؛ کشورهای مستقر در مناطق مهم ژئوپلیتیک هم پیشرفت کرده اند (کرۀ جنوبی)؛ کشورهایی که با استعمار مبارزه کرده اند هم پیشرفت کرده اند (ویتنام)؛ کشورهایی که همسایۀ قدرتمند دارند هم پیشرفت کرده اند (مکزیک و تجارت 146 میلیارد دلاری با آمریکا)؛ کشورهایی که سوابق تاریخی و ایدئولوژیک دارند هم پیشرفت کرده اند (چین)؛ کشورهایی که به آن­ها حمله شده و مستعمره شده اند هم پیشرفت کرده اند (هند).

فقدانِ اندیشه و مطالعۀ مقایسه­ای باعث شده است تا به عناصری مانند اجماع نخبگان، عزم ملی، تمرکز فکری، تفاهم جریان های سیاسی، اهمیت اقتصاد بین الملل، تولید مازاد و آینده سرزمین توجه نکنیم. با شناخت دقیق می توان بر عموم موانع فائق آمد. ما خاص نیستیم بلکه شناخت مشترک و تفاهم نداریم.

حداقل این است که عادتِ به درآمدِ حاصل از نفت و گاز به زودی با مشکلِ کاهش تقاضای جهانی برای سوخت های فسیلی رو به رو خواهد شد. بهداشت، آموزش، محیط زیست، مسکن، نهاد خانواده، آرامش درونی، راستگویی، صداقت، جلوگیری از فرسایش آب، خاک و جنگل، امنیت ملی، احترام بین المللی، مهاجرت صفر، مقبولیت و وفاداری به کشور و فرهنگ، همه عمدتاً تابع امکانات، درآمد، مازاد و رشد اقتصادی است. زمان و سرعتِ تحولات علیه ماست. هیچ کشوری بدون بین المللی شدن اندیشه و عملکرد نخبگان سیاسی آن نتوانسته است پیشرفت کند.

بعضی با مطالعه، تشخیص و شناختِ، بین المللی می شوند (سنگاپور و مالزی)؛ بعضی با تعددِ بحران ها بالاخره بین المللی می شوند (چین) و بعضی ها بدون بین المللی شدن، نسل های آیندۀ خود را فقیرتر می کنند (بولیوی، کوبا و کرۀ شمالی).

 

لینک این مطلب در سایت دکتر سریع القلم

 

۰ نظر ۲۰ آذر ۹۹ ، ۰۱:۳۹
سامان عزیزی
سه شنبه, ۱۵ مهر ۱۳۹۹، ۱۲:۲۴ ق.ظ

خود استیو جابز پنداری! (خود نبودن)

* طرف یک وب سایت آبکیِ فروش موبایل و متعلقات هوا کرده(یا داده به این برنامه های وبسایت هوا کن! براش هوا کردن) و بنا بر هزاران اتفاق مختلف که به زور دو یا سه تاش رو میدونه، یه کم فروش کرده حالا استایلِ استیو جابز برداشته برای ملت. با ادا و اطوارش، ژست گرفتنش، نگاه کردنش، حرف زدنش، لباس پوشیدنش، تقلید حالات و حرکاتش از جابز و ده ها مورد دیگه اش، داره زور میزنه که بگه منم استیو جابزِ جدید.

هر جا میشینه طوری صحبت میکنه که انگار دعوتش کردن دانشگاه استنفورد و باید به اندازه اون سخنرانیِ انگیزشیِ جابز، اثر بگذاره روی همه.

 

* طرف دوتا ایده ی کلیشه ایِ دوزاری از یکجا شنیده یا خونده، حالا طوری ژست میگیره و حرف میزنه و تظاهر میکنه که انگار موتور ایده ی همه زمینه هاست. کله ی جنبان و مکث ها و تاکید های کلماتش رو طوری تنظیم میکنه که شبیه روشن شدن و جرقه زدن های مکررِ "لامپ توی مغز" به نظر بیاد.

 

* عامدانه خودشو کمی خنگ و گیج نشون میده و بعضی رفتارهاش رو توی جمع غیرعادی جلوه میده که همه فکر کنن: نه بابا اینم در زمره نوابغ گیجی مثل انشتین قرار میگیره. گاهی چنان بریده بریده و تلگرافی حرف میزنه که همه فکر کنن این در دنیای دیگه ای سیر میکنه و این دنیا انقدر پیچیده و عجیبه که نمیتونه کلمات درست و کافی برای بیان منظورش پیدا کنه.

 

* رفته کلاس کد نویسی و فقط یاد گرفته که: اگه اولی صفر بود و بعد دیدی دومی هم صفره، اونوقت سومی رو یک در نظر بگیر! از کلاس که میاد بیرون یه حسی داره که انگار "سر تیموتی جان برنرز-لی" رو پشت سر گذاشته.

 

* تازه یاد گرفته دوتا فرمول توی اکسل بنویسه و چهارتا جدول و نمودار خروجی بگیره، یه جوری در مورد مهارت های متحول کننده اش صحبت میکنه که پنداری ابر متخصصِ تحلیلِ داده هاست.

 

* یه کتاب از نسیم طالب خونده، حالا با چنان قطعیتی کسب و کار ها و بازارها و سیستم های طبیعی و غیر طبیعی رو تحلیل میکنه و حکم صادر میکنه که نگو و نپرس. همیشه حالات و سکناتش هم جوریه که انگار کچل و چاقه و همه ی روزنامه های معتبر جهان پشت درن و منتظر مصاحبه با ایشون.

 

* با پولای باباش یه ساندویچی باز کرده و سوزوندن یه سمتِ فلافل رو به عنوان مزیت رقابتیش در نظر گرفته و نتیجه ی همه ی کافه گردیهاشو میخواد یکجا روی مشتریان فلافل خورش پیاده کنه، اونوقت چنان توهمِ خود مک دونالد پنداری برش داشته که خدا رو بنده نیست.

 

* یه شعر در حد اتل متل توتوله سروده، اونوقت از فردا یه عینک با شیشه های بزرگ میزنه و موها و تیپش رو طوری تنظیم میکنه که همه یاد شاملو بیفتن.

 

* یه کتاب تالیف یا ترجمه کرده، اونوقت چنان خودشو "در فکر فرو رونده" نشون میده که پنداری الانه که ترشحات! و تشعشعاتِ ذهنیش دنیای فکر و اندیشه رو متحول کنه.

 

* از جیب دیگران یه چند تومن به فقیری کمک کرده، اونوقت چنان ژست خیّر مابانه و اخلاقی ای گرفته که منجی عالم بشریت هم نمیگیره.

 

* یه کتاب در مورد کودک-والد-بالغ خونده، از فرداش چنان ژستِ روانکاوانه ای به خودش میگیره و همه رو از موضع روانکاو برجسته قرن تحلیل و ارزیابی میکنه که به هیچکس مجالی برای تحلیلِ خودِ مشکل دارِ پنهان در پشتِ روانکاو برجسته رو نمیده.

 

* یه استخون شکسته رو با گند زدن به همه اعضا و جوارح اطراف استخون، گذاشته سرجاش(که این پیرمرد پیرزن های شکسته بند هم از عهده اش بر میومدن)، از فرداش با روپوش سفیدش چنان ژستِ سفت و سختی میگیره که مریضاشو فقط با ژستش شفا میده!

 

*طرف هر رو از بر تشخیص نمیده، و به اتفاقی(اغلب اتفاقی عجیب!) گذاشتنش پشت یه میز و صندلی، اونوقت توهمِ خود مدیرِ برجسته پنداری میزنه و تصمیمات و عملکردهای افتضاحش رو طوری تفسیر میکنه که منتظره مخاطبش یادداشت برداره و بره زندگی نامه شو بنویسه و بعداً برای رونمایی از کتاب دعوتش کنه سالن همایش های برج میلاد!

 

پی نوشت یک: لطفاً مواردی که اشاره شد(و ده ها موردی که اشاره نشد) را به خودتان نگیرید. این موارد رو در خودم یا دیگران دیده ام و از نزدیک شاهدشون بودم و ربطی به شما نداره.

پی نوشت دو: اصلاً منظورم این نیست که خودمونو دست کم بگیریم یا کار خودمون رو با ارزش تلقی نکنیم. فقط میخوام بگم بابا جان یواش تر، کمی آدم باشیم. کمی بیشتر، خودمان باشیم(+). اگر نباشیم ضربه ی مهلک اول را خودمان میخوریم.برای کارها و دستاوردهای کوچکمان اسم ها و تفسیرهای پر طمطراق(عینِ ط دسته دار) برنگزینیم.

پی نوشت سه: یه چند وقتی بود پست های موعظه وار براتون نذاشته بودم، میدونستم دلتون تنگ شدهwink

۲ نظر ۱۵ مهر ۹۹ ، ۰۰:۲۴
سامان عزیزی
چهارشنبه, ۱۸ تیر ۱۳۹۹، ۱۲:۲۵ ق.ظ

واقعیتی دردناک

اگر گدایی را بر اسب بنشانند، حیوان را آنقدر می تازاند تا بمیرد.

شکسپیر

پی نوشت: به جای واژه گدا، "گرسنگی شدید و بیمار گونه به هر چیزی" قرار بگیرد مفهوم بهتر منتقل می شود. حالا این "هر چیزی" می تواند قدرت و حکمرانی، میل شدید به دیده شدن (مثلاً در شبکه های اجتماعی)، تمایل شدید به خدمت(یا همان رایحه خوشِ خدمت!) یا مواردی از این قبیل باشد(اینها را صرفاً جهت شفاف سازی عرض کردم و گرنه مصداق های بسیار ملموس تری در خودمان و دور و بر مان هستند که با کمی دقت قابل مشاهده اند).

 

۱ نظر ۱۸ تیر ۹۹ ، ۰۰:۲۵
سامان عزیزی
چهارشنبه, ۱۴ اسفند ۱۳۹۸، ۰۱:۱۲ ق.ظ

این روزها

راستش رو بخواین توی روزها و هفته های اخیر چندین بار خواستم نوشته های این روزهامو منتشر کنم ولی نمی دونم چرا یه حسی بهم میگفت نه نکن!

داشتم فکر می کردم که این  حسه چرا میگه نکن. دلایل مختلفی آورد و منم قانع شدم :)

از طرفی مدتیه که وبلاگ رو آپدیت نکردم و یه حس دیگه اومده وسط که میگه به دلایل اون یکی توجه نکن و برو منتشر کن.

به هر حال چون این روزها حوصله اقناع کردن ندارم گفتم یک مصالحه ای بینشون برقرار کنم و از هر کدوم از نوشته ها چند خطی نقل کنم که نه سیخ بسوزه و نه کباب (همانا از کم فروغ ترین روش های مذاکره و اقناع "مصالحه" است).

*

کاسبان وحشت :

عده ای (از دلالان گرفته تا برخی کسب و کارها که نگاه فرصت طلبانه و منفعت طلبانه در افق کوتاه مدت دارند) شروع به احتکار و جمع کردنِ یکسری اقلام و مایحتاج ضروری مردم کرده اند. بگذریم از اینکه برخی از این اقلام اصلاً ضروری هم نیستند و پارس کن های همین دار و دسته دارن توی رسانه های مجازیشون به شدت پارس می کنند و توهم ضروری بودنشون رو برای مردم تبلیغ می کنن.

داستان این عده رو همه میدونیم. زالو صفت هایی که منتظر چنین فرصت هایی هستن تا خون همه رو بمکند. بنابراین بیشتر از این در موردشون توضیح نمیدم.

اما عده ی دیگری هستند(که تعدادشون خیلی بیشتر از قبلی هاست) که در نگاه اول اصلاً شبیه اونها به نظر نمیان. اتفاقاً ژست اطلاع رسانی و آگاهی بخشی و آموزش و مسئولیت اجتماعی هم میگیرن، ولی اگر کمی بیشتر فکر کنیم از زالو صفتان قبلی خیلی بدترن.

کسانی که به اسم آگاهی دادن و اطلاع رسانی، هر چرندی که به ذهنشون میرسه یا از جایی برداشتن رو به اطلاع عموم میرسونن!

شایعه سازی میکنن، در نقش پارس کن، تولید محتوای هدفمند میکنن، هر چرت و پرتی رو از هر جا که شنیدن بدون اینکه کوچکترین مسئولیتی بابت بررسی کردنش قبول کنن به خورد مردم میدن(تازه این دسته از خوب های اینها هستن)، اخبار متناقض پخش میکنن، خودشون یه چرتی رو به هم می بافن و پخش میکنن و بعد از یه مدت خودشون تکذیبش میکنن(خودشون میدونن نرخ دیده شدن خبر و تکذیبیه چقدر فرق داره!)، برای یک کلیکِ بیشتر حاضرن هر کاری بکنن(هر کاری) و خیلی کارهای دیگه. البته این وسط مردم ناآگاه و کم سواد و آموزش ندیده هم در نقش هیزم برای همین ها ظاهر میشن و آتیششون رو شعله ورتر می کنن که همه رو با هم بسوزونن.

اگر هدف اصلی دسته اول از زالوصفتان، کسب سود های سرشار از خون مردمه، هدف دسته ی دوم فراتر از سود خشک و خالیه. حتی ممکنه پزشکی باشه که فرصت رو مهیا دیده تا معروف بشه(با تولید چند تا ویدیو و نشخوار کردن توصیه های تائید نشده و بیخودی که  مراکز معتبر ویروس شناسی و WHO هیچ کدوم رو تائید نکردن). یا پزشک دیگه ایه که انقدر بهش گفتن دکتر علفی که عقده ای شده و داره عقده هاشو استفراغ میکنه روی جامعه. بقیه رو هم با کمی گشتن می تونین مشاهده بفرمائین.

 

به نظر میرسه که کووید 19 تقریباً برای همه جامعه علمی و پزشکی دنیا ناشناخته ست. در واقع بجز نتایجی که از بعضی رفتارهای این ویروس مشاهده شده، تقریباً هیچ اطلاعات اساسی ای هنوز به دست نیاوردن. دارن روش کار میکنن و به احتمال قریب به یقین به زودی جوانب مختلف فعالیت این ویروس رو استخراج میکنن و راهکارهای مقابله ای هم به تَبَع اون خواهند اومد. بنابراین همه باید بدونیم که بجز یکسری توصیه های بهداشتی ساده(ساده در فهم و دشوار در عمل!) تا این لحظه هیچ چیز دیگه ای نداریم، پس چرا چنان تشنه ی اطلاعات جدید هستیم که ناخواسته آتش بیار معرکه ی زالو ها و پارس کن ها می شیم؟

هر اطلاعات تازه و معتبری که به دست بیاد مطمئن باشین که همه ی رسانه های شناخته شده اعلامش میکنن و برای اینکه به گوشتون برسه زحمت زیادی نخواهید داشت.

شاید راه حلی که فعلاً در کنار رعایت توصیه های بهداشتی میتونه کمک کننده باشه، تقویت سیستم ایمنی بدنه. تقویت سیستم ایمنی هم یه شبه و با مصرف مولتی ویتامین ها و این چیزهایی که پارس کن ها میگن اتفاق نمی افته. سبک زندگی( سبک خورد و خوراک هم جزو سبک زندگیه!) شاید از مهمترین عوامل تحت کنترل ماست برای این قضیه(تحت کنترل رو از اون جهت میگم که عواملی مثل ژنتیک هم از عوامل مهم هستن که فعلاً تحت کنترل ما نیستن). پس اگه از همین امروز سبک زندگی سالمی رو شروع کنین شاید بتونه به تقویت سیستم ایمنی کمک کنه ظرف هفته ها و ماه های پیش رو.

*

ترس و نگرانی ای که مردم از کرونای جدید دارن برام قابل فهمه و باهاش بیگانه نیستم.

ترس از مرگ، چیزیه که از بدو تولدمون در وجود همه ما رخنه کرده و طبیعتاً نباید برای ما غریبه باشه. شاید یکی از چالش های مهم در طول زندگی هر انسانی پیدا کردن شیوه ی مواجهه با این ترسه. شیوه های مختلفی هم برای مواجهه وجود دارن(شاید به تعداد انسانها). از مواجهه های روان پریشانه گرفته تا مواجهه های نرم و همزیستانه. عده ای به انکار و فلج شدن میرسن و عده ای هم از ترس از مرگ عبور میکنن.

شاید کسانی که مرگ رو از نزدیک حس کردن یا مرگ نزدیکانشون رو لمس کردن(در صورتی که اهل تفکر و تعمق بوده باشند!)، این روزها براشون راحت تر میگذره.

مرگ آگاهی در آدم های مختلف دارای سطوح مختلفیه. بعید میدونم به صورت صفر و صد در بین انسانها باشه.یعنی فکر نمی کنم کسی باشه که مطلقاً به مرگ فکر نکنه و کسی هم باشه که همیشه در خودآگاهش مشغول فکر کردن به مرگه. اما شاید بشه گفت که اگر مثل اعلام وضعیت اضطراری که سطوح مختلفی داره فرضش کنیم، این روزها هر کی در هر سطحی از مرگ آگاهی که قرار داشته، احتمالاً با کمک کورونا کمی سطحش بهبود پیدا کرده.

اینا مقدمه ی مختصر!

اما وقتی در مورد کورونا گفته میشه که درصد مرگ و میرش حدود 3 یا 4 درصده، و از طرفی مغز ما واقعیت های آماری رو به خوبی درک نمیکنه، به نظرم دور از ذهن نیست که همه از خودشون بپرسن که خب ممکنه من جزو اون سه یا چهار درصد قرار بگیرم. پرسیدن این سوال همان و پیامد های احتمالی بعدی همان.

توی آزمایش یه دارو، اون دارو رو با دوتا برچسب مختلف به گروه آزمایش ارائه دادن. روی یکی از برچسب ها نوشته شده بود که در 99 درصدِ تست های بالینی، عارضه ای ایجاد نکرده و روی اون یکی برچسب نوشته بودن که در یک درصدِ موارد بالینی ایجاد مسمویت مشاهده شده. احتمالاً خودتون حدس میزنید که نتایج چقدر با هم فرق داشته اند.

نمیدونم این روانشناسای شناختی چرا توی مواقعی که بهشون نیاز هست پیداشون نمیشه!. فقط توی کتابها باید نتیجه تحقیقاتشونو ببینیم؟

 

امیدوارم به این فکر نکنین که بخاطر ترسوندن مردم و وادار کردنشون به رعایت توصیه های بهداشتی اینطوری گفتن! چون اینطوری نیست و راه های مختلفی برای تاثیرگذاشتن و وادار به عمل کردن مردم وجود داره. از طرفی اگر اینطور بود که سازمان بهداشت جهانی هی تاکید نمیکرد که ترس از کورونا از خود کورونا بدتره!

*

اومدن این ویروس انگار توفیقی اجباری شده که اکثر ما، چه تفکر سیستمی رو بشناسیم و چه نشناسیم، وادار بشیم برخی از جوانب سیستم ها رو درک کنیم (هر چند که احتمالاً به زودی فراموشش می کنیم!).

از المان های مهم سیستمی فکر کردن، فهم افق زمانی و فهم چرخه ی پیامد هاست(در کنار بقیه المان ها).

اینکه هر رفتار و عملکرد ما روی چه چیزهایی میتونه تاثیر بگذاره و در چه افق زمانی ای. دیدن پیامد های مرتبه ی دوم و سوم و چهارم و به تناسب هر فرد مرتبه ی nام. که ممکنه مرتبه ی nام ، تاثیر اون پیامد به خودمون رسیده باشه. فرض کنید که من یه رفتار پر ریسک داخل ساختمون انجام میدم(مثلاً یکی از توصیه های مهم بهداشتیِ این روزها رو رعایت نمیکنم). کافیه یه کم ترس از کورونا و یه کم خودخواهی و حب ذات توی وجودم به سطح بیاد(که به نظرم در مورد اکثر آدمها در این روزها و خیلی روزهای دیگه صادقه) تا وارد فکر کردن سیستمی بشم!. و خب به راحتی محاسبه می کنم که ممکنه جناب کورونا به خودم برسه و به هلاکتم کمک کنه.(توجه کنید که گفتم سیستم، نگفتم اکو سیستم. چون ممکنه بعضی ها به فکر حذف بعضی های دیگه بیفتن! مثل به آتش کشیدنِ درمانگاه بیماران کورونا)

به نظرم بازی هایی که برای آموزش تفکر سیستمی پیشنهاد میشه(مثل بازی صندلی ها و غیره) پیش وضعیت واقعیِ این روزها مثل بازی می مونه.

پس فرصت رو غنیمت بشمریم و اگه یه روزی دلمون میخواسته که تفکر سیستمی رو بهتر یاد بگیریم، به نظرم الان وقتشه.

از تصمیم ها و رفتار های خودمون شروع کنیم و بعدش میتونیم از نمونه های دیگران و مسئولان هم کمک بگیریم. مثلاً اختصاص سهمیه ی بنزین نوروزی!

*

یه روز خودمو جای یه ویروس کورونا گذاشتم. و سعی کردم از زاویه نگاه اون به اتفاقاتی که داره می افته نگاه کنم.

از روزی که شرایط فراهم شد تا بتونم بیشتر تکثیر بشم و کم کم رشد کنم.

تجربه ی ذهنی جالبی بود.به نظرم به یه بار امتحان کردنش میارزه.

فقط توی این تجربه ذهنی تون فراموش نکنین که کورونا هم مثل ما انسانها، حق زندگی داره. اونها هم ارگانیسم هایی هستن که در پی بقای خودشون هستن همونطور که ما هستیم. البته بدون وحشی بازی هایِ افراطیِ گونه ی ما و صدماتی که به طبیعت و زمین زدیم.

شاید در دنیای اونها، 24 روز زندگی، مثل صد سال زندگی در دنیای ما باشه. شاید از نگاه طبیعت، 24 روز زندگیِ یک کووید 19 مفید تر از صد سال زندگیِ یک اشرف مخلوقات باشه. نمیدونیم.

*

این قسمت از نوشته ممکنه برای برخی از دوستان خوشایند نباشه. شاید بعداً حذفش کردم.

راستش رو بخواین اومدن کورونا رو فقط از زوایای ترسناک و انسان دوستانه و برخی از زوایای دیگه که همه میدونیم نمی بینم. با کمی احساس گناه باید بگم اومدنش و شرایطی که درست کرده رو جالب هم میدونم(به جای جالب می تونستم از صفات گویا تری هم استفاده کنم که نکردم).

اینکه یه کوچولوی نا دیدنی برای ما، چطور اشرف مخلوقات رو با اینهمه غرور و خود برتر بینی به چالش کشیده. چطور همه ی دستاوردهایی که انقدر بهشون مینازه رو مختل کرده(بدون اینکه چنین قصدی داشته باشه).

اینکه چقدر فرصت شناخت خودمون(از خود پستِ مون تا خود والامون) و دیگران و ساختارها و خیلی چیزهای دیگه رو بهمون داده(بدون اینکه بخواد).

و برخی چیزهای دیگه!

*

داشتم فکر می کردم که وضعیت ما و کورونا تا حدی شبیه وضعیت ما و زندگیه. همونطور که شاید عاقلانه ترین کار در زندگی این باشه که بفهمیم چه کارهایی رو انجام ندیم به جای اینکه هی دنبال این باشیم که چه کارهایی رو انجام بدیم، شاااید در مورد کورونا هم بهتر باشه دنبال این باشیم که بفهمیم چه کارهایی رو نباید انجام بدیم. در واقع ببینیم کدوم کارها ممنوعه هستن و ریسک گسترش و ابتلا رو بالا می برن و اون کارها رو نکنیم.

*

توفیق اجباری بعدی و فرصتی که کورونا با خودش برامون آورده، شکستن چرخه ی عادت های ذهنی و افتادن بعضی از پرده هاییه که جلو چشم و آگاهی مونو گرفته بودن. مثل هنر لذت بردن از زندگی. یا زندگی کردن با تمام وجود و هنر های کمیابی مثل اینها.

چون چیزهایی که میخوام بگم قرابت و نزدیکی زیادی با چیزی داره که قبلاً در اینجا( هنر لذت بردن از زندگی) گفتم، دیگه با تکرارش خسته تون نمیکنم.

*

این بود بعضی از تفکرات این روزهای کورونایی! اگه خوشتون اومده، تعارف نکنین و بهم بگین که بقیه مطالبی که این روزها نوشتم رو منتشر کنم ;)

 

 

۴ نظر ۱۴ اسفند ۹۸ ، ۰۱:۱۲
سامان عزیزی

قبلاً یک فایل صوتی تحت عنوان "تعریفی از اصلاح گری" از دکتر محمد فاضلی را در وبلاگ گذاشته بودم. اگر آن فایل را دوست داشته اید و از نظرتان مفید بوده، فکر می کنم از گوش دادن به گفتگوی جدید دکتر فاضلی در پادکست سکه، تحت عنوان "نقش فرهنگ در توسعه اقتصادی ایران" پشیمان نخواهید شد.

دکتر فاضلی در این گفتگو درباره مسائلی از این دست صحبت می کند:

- چرا سوخت قاچاق می شود؟

- چرا کارمندان سازمان ها درست کار نمی کنند؟

- چرا بین دو خط رانندگی نمی کنیم؟

- چرا در طبیعت آشغال می ریزیم؟

- چرا ما مثل دانمارک یا کره جنوبی نمی شویم؟

- آیا ما ایرانیان بی فرهنگ هستیم و برای حل کردن مشکلات اقتصادی و توسعه مان باید فرهنگ سازی کنیم؟

- و سوالاتی از این دست.

 

هر چند که فکر می کنم میزبان این پادکست(دکتر مهدی ناجی) سوالات خوب و مهمی مطرح کرد ولی به نظرم در یکی از مهمترین قسمت های بحث، یعنی اشاره دکتر فاضلی به بحث ظرفیت حل مسئله(که به نوعی ادامه بحث ایشان در فایل اصلاح گری بود)، کمی کم لطفی کرد و بحث را به سمت یک سوال کلیشه ای برد(اینکه فرهنگ سازی اصالت دارد یا حکمرانی؟). اما فارغ از این بحث ها، به نظرم صحبت های دکتر فاضلی(که سیستم و تفکر سیستمی و اصلاح سیستمی را به خوبی می شود در حرف هایشان فهمید) در این زمینه ارزش گوش کردن و فکر کردن دارند و می توانند برای من و امثال من بسیار آموزنده باشند.

 

این پادکست را می توانید از طریق کانال تلگرام پادکست سکه گوش کنید. (اپیزود سیزدهم)

یا اگر به تلگرام دسترسی ندارید، می توانید در ناملیک به این گفتگو دسترسی داشته باشید.

مدت زمان پادکست: 73 دقیقه

 

 

۳ نظر ۰۵ بهمن ۹۸ ، ۱۰:۵۳
سامان عزیزی

فارغ از کسانی که سیستم های پیچیده را می فهمند و تا حد زیادی این مهارت و بینش را به دست آورده اند که با این مدل، دنیا را ببینند، به نظرم افراد معمولی ای مثل من هم که تنها جرعه ی کوچکی از این مدل را چشیده اند می توانند حدس بزنند که چیزی که ما آنرا جامعه می نامیم هم نوعی سیستم پیچیده به حساب می آید.

به نظر می رسد که چه با نگاه ساختاری و معیارهای آن(از جمله: تعداد المان های بسیار زیاد و تعامل گسترده اجزا با یکدیگر) و چه با نگاه رفتاری و شاخصه های آن( از جمله: ابهام علی، قابلیت خودسازماندهی، تعادل پویا، توانایی رشد و تکامل در مجاورت سایر سیستم ها، پدیدار شدن ویژگی های جدید(یا ویژگی های سطح بالا) و نظم خود جوش(البته نظمِ وابسته به ناظر))، که هر کدام به نوعی در پی تعریف سیستم های پیچیده هستند، بتوانیم مفهومی به نام "جامعه" را در زمره ی سیستم های پیچیده به شمار بیاوریم.(منبع)

 

در بحثِ "پدیدار شدنِ ویژگی های جدید یا سطح بالا" در سیستم های پیچیده، مثال معروفی وجود دارد که شاید بد نباشد آنرا دوباره مرور کنیم:

"فرض کنید دمای اتاقی که الان در آن هستید 21 درجه ی سانتی گراد است(منظور دمای محبوس در اتاق است). حالا کسی از ما می پرسد که این دما چگونه به وجود آمده است؟ و چه می شود که این دما افزایش یا کاهش پیدا می کند؟

احتمالاً جواب ما این است که این دما حاصل حرکت مولکول های هواست و به نوعی به انرژی جنبشی مولکول ها ربط دارد.

فرض کنید که او سوال دیگری هم می پرسد: اگر یک عدد از این مولکول ها را انتخاب و بررسی کنیم، دمای آن مولکول چند درجه سانتی گراد است؟

پاسخ را می دانیم: آن مولکول دما ندارد. اصلاً دما برای یک مولکول تعریف نمی شود. دما برای مجموعه ای از مولکول ها(در تعداد بسیار زیاد)، قابل تعریف است.

او باز می پرسد که هر یک از این مولکول ها چه سهمی در دمای 21 درجه دارند؟

جواب: هیچ سهمی ندارند. در حدی که اگر دیواری در میانه ی اتاق بکشیم و نیمی از مولکول ها پشت دیوار بمانند، باز هم دمای هوا 21 درجه خواهد بود.

می پرسد: حالا که مولکول ها هیچ نقشی ندارند، اگر تمام مولکول ها را از اتاق خارج کنیم، باز هم دمای اتاق 21 درجه است؟

پاسخ می دهیم که: نه. اگر مولکول ها نباشند شرایط فرق می کند. چون این دما، به نوعی از انرژی جنبشی مولکول ها نشئت می گیرد."

(این مثال را از کتاب مقدمه ای بر سیستم های پیچیده ی محمدرضا شعبانعلی نقل کردم.)

 

پس در این سیستمی که در مثال توضیح داده شد، دما، یکی از ویژگی های سطح بالاست که در این سیستم پدیدار شده است.در واقع دما در این سیستم، به عنوان یک ویژگی جدید که قابل مشاهده، قابل تعریف، قابل اندازه گیری و قابل بررسی است، ظهور کرده است. (بعداً به این مثال بر می گردیم).

 

"سرمایه اجتماعی"، مفهوم (یا دقیق تر: ویژگی) ای است که اندیشمندان مختلفی به آن پرداخته اند(با وجود نوظهور بودنش). و مانند بسیاری از مفاهیم نوظهور، تعریفی که همه یا اکثریت اندیشمندان روی آن توافق داشته باشند برایش ارائه نشده است. همچنین بسته به تعاریف، سرمایه اجتماعی را به روش های مختلفی اندازه گیری می کنند. من قصد ندارم که به تعاریف مختلف آن ورود کنم(یا حداقل، آنهایی که تا کنون خوانده ام)، چون نه سواد قابل اتکایی در این زمینه دارم و نه در اینجا و برای بحث ما مورد نیاز است.

ولی می خواهم به زیربنایی که سرمایه اجتماعی و همه ی تعاریف آن،ناگزیرند به نوعی روی آن سوار می شوند بپردازم. یعنی "سطح اعتماد اجتماعی".

فکر می کنم "میزان اعتماد اجتماعی" و کم و زیاد شدنش، تا حد زیادی قابل مشاهده، قابل تعریف، قابل اندازه گیری و بررسی است.

بدیهی است که "اعتماد اجتماعی" با "اعتماد بین فردی"(مثل میزان اعتماد بین من و شما یا بین شما با همکارتان)، در کنار همه ی شباهت هایی دارد، متفاوت است(که طبیعتاً قسمتی از این تفاوت ها به بحث تعریف وضعیت خرد و وضعیت کلان در بحث اعتماد اجتماعی باز می گردد). همچنین این مفهوم با "اعتماد متقابلِ دولت-ملت" هم متفاوت است(اعتمادی که متاسفانه در حال حاضر و در وضعیت کنونی، وضعیت تاسف برانگیزی دارد و با هر اتفاقی در سطح جامعه و سیاست کشور وضعیت آن بهتر یا بدتر می شود و باز هم متاسفانه، تصمیم گیران به جای استفاده بهینه از این اتفاقات و فرصت ها، آنها را به تهدید و نقطه ی بدتری از وضعیت این شاخص هدایت می کنند!). هر چند که هر دوِ این اعتماد ها در "سطح اعتماد اجتماعی" اثر می گذارند و اثر می پذیرند.

احتمالاً به طور کامل نتوانیم تشابه نظیر به نظیر بینِ وضعیتِ فرد فردِ جامعه و تک تکِ مولکول های گاز، همچنین بین میزان اعتماد اجتماعی و دما، برقرار کنیم، به هر حال جنس مولکول ها با جنس انسانها(که خود سیستمی پیچیده به حساب می آیند) تا حدی! متفاوت است.

اما به نظر میرسد که بتوان "اعتماد اجتماعی" را به عنوانِ یک ویژگیِ پدیدار شونده ی سطح بالا در سیستم پیچیده ی جامعه به حساب آورد.

 

بیائید فرض کنیم واحد اندازه گیری سطح اعتماد اجتماعی واحدی فرضی است که نام آنرا "ساج" می گذاریم. و فرض کنیم که در لحظه ای خاص این شاخص را اندازه گیری کرده ایم و مقدار آن روی 21 ساج قرار دارد.

حالا می توانیم سوالاتی که در مورد دمای 21 درجه ای اتاق مطرح بود را در مورد ساجی که روی 21 قرار دارد هم بپرسیم.

 

 این ساج چگونه به وجود آمده است؟ و چه می شود که این ساج افزایش یا کاهش پیدا می کند؟

21 ساج حاصل پویایی و تحرک و نعامل انسان ها و اجزای مختلف جامعه است.

 

اگر یک عدد از این انسان ها را انتخاب و بررسی کنیم، سطح اعتماد اجتماعی آن انسان چند ساج است؟

اگر یکی از این انسانها یا یکی از اجزای کوچک این جامعه را برداریم و جدا کنیم نمی توانیم سطح اعتماد اجتماعیش را اندازه گیری یا تعریف کنیم چون این شاخص ویژگی است که در سطح و وضعیت کلان ظهور می کند و اصولاً سطح اعتماد اجتماعی برای مجموعه و تعداد بسیار زیادی از انسانها قابل تعریف است.

 

هر یک از این انسان ها چه سهمی در 21 ساجِ سطح اعتماد اجتماعی دارند؟

هیچ سهمی ندارند. در حدی که اگر بخشی از این انسان ها را از جامعه جدا کنیم، سطح اعتماد اجتماعی همچنان 21 ساج است.

 

حالا که انسان ها هیچ نقشی ندارند، اگر تمام انسان ها را از جامعه حذف کنیم، باز هم سطح اعتماد اجتماعی 21 ساج است؟

نه. اگر انسان ها نباشند شرایط فرق می کند. چون سطح اعتماد اجتماعی، به نوعی از پویایی و تعامل انسان ها نشئت می گیرد.

 

ممکن است کسی بگوید خب حالا منظورت از این مقدمه چینیها چیست؟

نکته ی بسیار تامل برانگیزی در یکی از تعاریف ویژگی های پدیدار شونده در سیستم های پیچیده می گوید:

"پدیده هایی که در سیستم های پیچیده ظهور می کنند، بر پایه پدیده های سطح پائین ترِ موجود در میان اجزاء همان سیستم شکل می گیرند و در سطحی بالاتر(در قالب یک سازماندهی و هویت جدید) مشاهده و درک می شوند. اما همین پدیده های ظهور کرده، خود مجدداً بر پدیده های سطح پائین تر اثر می گذارند و به نوعی آنها را محدود، کنترل یا مدیریت می کنند."(اوکانور و کورادینی)

ربط دادنش با خودتان.

 

اما شاید بد نباشد اگر نگاهی هم به این مطالب بیندازید که تا حدی به شفاف شدن این مطلب و منظوری که از نوشتن آن داشتم کمک می کنند:

1-رفتار ما و تاثیر آن روی سطح اعتماد اجتماعی

2-بی اعتمادی، مالیاتی پنهان و سنگین برای جامعه

 

پی نوشت: طبیعتاً حرف های پراکنده ای که در این مطلب زدم(منظورم آنهایی است که از طرف خودم گفتم) غیر علمی و غیر مستدل هستند و نیازمند بررسی دقیق با متد علمی هستند. حتی نمی توانم با اطمینان میزان انطباق سطح اعتماد اجتماعی را به عنوان یک ویژگی پدیدار شونده، با مدل پیچیدگی و سیستم های پیچیده ارزیابی کنم. بنابراین تمامی این مطلب را می توانید تلاش و تمرینی ابتدایی برای پاسخ دادن به سوالی که نویسنده ی کتاب "مقدمه ای بر سیستم های پیچیده" در پاورقی صفحه 115 از ویرایش چهل و یکم کتاب مطرح می کند، در نظر بگیرید.

پی نوشت همینطوری;) : برخلاف روال غالب انتشار مطالب این وبلاگ که پس از نوشته شدن بلافاصله منتشرشان می کنم، این مطلب را حدود سه ماه پیش نوشته بودم و امروز صرفاً یک پاراگراف به آن اضافه کردم و دگمه انتشار را زدم.

 

۰ نظر ۲۴ دی ۹۸ ، ۱۱:۱۵
سامان عزیزی
جمعه, ۲۲ شهریور ۱۳۹۸، ۰۲:۰۷ ب.ظ

فیلم "آخرین بار کی سحر را دیدی؟"

حرف زیادی برای گفتن ندارم و صرفاً می خواهم پیشنهاد کنم که فیلم "آخرین بار کی سحر را دیدی؟" ببینید و حرف زدن بیشتر باعث لو رفتن داستان فیلم خواهد شد.

دیروز از سر بی حوصلگی و بی حالی سری به فیلیمو زدم و اولین پیشنهادش همین فیلم بود. من هم پیشنهادش را پذیرفتم:)

این فیلم با معیار های رایج سینمای امروز، فیلم درخشانی نیست. احتمالاً فیلم باز های حرفه ای هم ده ها نقد به آن وارد کنند.

نوع روایتگری فیلم تقریباً یکنواخت و کم نوسان است و چندان با بیننده بازی نمی کند.

ماهیت اصلی داستان روی یکی دو موضوع اجتماعی متمرکز است و به نظر من موضوعات خوبی هستند که با وجود فراگیر بودن و تکراری بودنشان، کمتر موشکافی شده اند.

 

به هر حال خواستم بگویم که اگر فرصتش را دارید فکر می کنم ارزشش را دارد این فیلم را ببینید.

اگر هم فرصتش را ندارید به من اعتماد کنید و به اطرافیانتان معرفی اش کنید که ببینند. ;)

 

۱ نظر ۲۲ شهریور ۹۸ ، ۱۴:۰۷
سامان عزیزی